Starość

Starzenie się jest naturalnym, długotrwałym i nieodwracalnym procesem zachodzącym w życiu każdego człowieka. Jego naturalną konsekwencją jest spadek sprawności funkcjonalnej, co wiąże się z osłabieniem zdolności przystosowawczych i naprawczych organizmu.

Wraz z pewnymi procesami fizjologicznymi dochodzi do zmniejszenia zdolności adaptacyjnych organizmu w przystosowywaniu się do nowych warunków. Zmniejsza się naturalna odporność. Kumulują się negatywne czynniki, które przyczyniają się do wzrostu chorobowości. Proces starzenia przebiegający w sposób fizjologiczny bez powikłań chorobowych, czyli związany z naturalną utratą sprawności – nazywamy starzeniem prawidłowym. Jest ono uwarunkowane czynnikami genetycznymi, środowiskowymi. Ale także zależy od samego pacjenta.  Nałożenie się na takie starzenie  różnych czynników chorobowych powoduje przyspieszenie, a często także powikłanie fizjologicznych procesów.  Wówczas mówimy  o starzeniu patologicznym, w którym dochodzi do zmniejszenia rezerwy czynnościowej narządów oraz ograniczenia zdolności seniora do samodzielnego funkcjonowania. Większość osób szczególnie tych w zaawansowanej starości wymaga pomocy ze strony osób drugich, zarówno przy prostych czynnościach związanych z samoobsługą np: poruszanie się, mycie, czy ubieranie, jak również  przy złożonych czynnościach życia codziennego, takich jak: sprzątanie, przygotowywanie posiłków, robienie zakupów, przyjmowanie leków, czy gospodarowanie pieniędzmi. Najczęściej potrzeby te realizują członkowie rodziny. W procesie opieki nad pacjentem geriatrycznym istotne znaczenie ma również komunikacja  pomiędzy lekarzem a rodziną chorego.